ये ना!

हसतोस काय? ये ना, धरती मिठीत घे ना

ये सावळ्या घना, ये, चैतन्यदान दे ना!

नुसत्याच चाहुली का? आभाळ फक्त काळे

हृदयात दाटलेले विरतील पावसाळे

अधिर्‍या तनामनाची ही आग सोसवेना

ये सावळ्या घना, ये, चैतन्यदान दे ना!

हळुवारशा सरींनी शिंपीत ये धरेला

कल्लोळ घेउनी वा पेटून ये इरेला

उजळून देत ये की उधळून देत ये ना!

ये सावळ्या घना, ये, चैतन्यदान दे ना!

गर्भातल्या बिजांना फुटतील कोंब ताजे

हिरवाळतील राने, बहरेल स्वप्न माझे

दे चातकास तृप्ती, मयुरास नाचु दे ना!

ये सावळ्या घना, ये, चैतन्यदान दे ना!

हो, तेच थेंब अन् त्या वेड्याखुळ्या सरीही

नसले नवीन काही, असते हवे तरीही

तू भेटसी नव्याने, इतके कसे कळेना?

ये सावळ्या घना, ये, चैतन्यदान दे ना!

कवयित्री: क्रांति साडेकर